EMEKLİLİĞİMİN İLK YILLARI

       Farkındaysanız başlıkta gün değil yıl kelimesini kullanıyorum. Yani emekliliğe alışmam günlerimi değil yıllarımı aldı. Aslında ben kendimden böyle bir şey beklemiyordum. Daha öğrencilik yıllarımda hayalim emekli olmaktı.  Oldukça başarılı bir öğrenci olmama rağmen; öğrenciliği öğrenmeyi istemediğim çoğu gereksiz pek çok şeyi öğrenmekle geçen süreç olarak görüyordum. Elime geçecek diplomayı da hayatta anahtar...

     Çalışmaya başlayınca da durum değişmedi. Belli saatlerde çalış, akşam eve koş, anneden-kayınvalideden çocukları al, evle ilgilen... MODERN KÖLELİK... Hep emekli olunca özgür olacağımın hayalini kurdum. 

       Derken genç yaşta emeklilik hakkını elde ettim. Bir yıl daha emekli olarak çalıştım. Malum hayat şartları... Sonra beklemediğim bir zamanda ve isteğim dışında emekli oldum. Hazırlıksızdım. Biri üniversiteye biri anaokuluna giden iki çocuğum, sorumluluklarım, meşguliyetlerim olmasına rağmen sudan çıkmış balık gibiydim.

     İlk önce çok istediğim evimdeki tadilat işlerini yaptım, harıl harıl el işleri ürettim, bir sürü şeyle uğraştım, hatta günlere gitmeyi bile denedim... Olmuyordu bir şey eksikti....

      Bu moralle önce sağlığımı kaybettim, 6 ay yattım, ameliyat oldum, babamı kaybettim. Fiziki-ruhsal sağlığım bozuldu....

      Sonra birden silkelendim. Ben kendime ne yapıyorum dedim. ARTIK ÖZGÜRDÜM. Emeklilik herkesin kavuşabileceği bir şey değildi. Bir sürü şartı vardı. Ben elde etmiştim. Üstelik primlerim yüksek ödendiğinden maaşımda iyiydi. Genç emekli olduğum için birçok şeyi daha rahat yapabiliyordum. Yaşlı bir emekli olsaydım da durum değişmemeliydi... Allah ömür verirse hepimiz yaşlanmayacakmıyız. Hayattan mı kopacağız... Yaşlı bir emekli olmanın da elbette güzel yönleri vardır. Allah ömür verirse onları da keşfedeceğim... 

     Ne değişmişti... Düşünce yapısı... Sonra zaten gerisi geliyor... Artık hayatımı dolu dolu, farkında, kendini bilen, iradeli ve mutlu bir şekilde yaşıyorum.

    YAŞASIN EMEKLİLİK...